'Het lijkt wel regel: Hoe minder mensen te besteden hebben, hoe meer dieren ze hebben'
ETTEN-LEUR/SINT WILLEBRORD - "Hij is vandaag jarig", zegt de vrouw tegen de dame achter de toonbank, terwijl ze haar arm liefdevol om de schouder van haar zoontje legt. Nee, 'hij' is niet die zoon, maar een van de honden. "Maar die is voor mij net zo belangrijk hoor", zegt ze stralend, terwijl ze haar oudste knuffelt.
Ze noemt zich Mien, komt uit Halderberge en ze moet met man en vier kleine kinderen (de oudste is acht) rondkomen van een minimum inkomen. Het gezin heeft twee katten en twee honden waarvan er één maandelijks voor 60 euro pillen moet slikken tegen epilepsie. Het gezin is klant van de voedselbank en inmiddels ook van de dierenvoedselbank.
Daar is het deze maandag een drukte van belang, want eens in de twee weken kunnen de klanten bij de dierenvoedselbank een pakket (voedsel, mand, speeltje, kauwbotje) voor een huisdier afhalen.
Mien en man hadden hun zaakjes ooit financieel op orde, maar door een faillissement raakten ze in de schulden. En de dieren wegdoen? Dat nooit! Wat ook geldt voor Jolanda (53) uit Etten-Leur. Ze loopt op krukken, door problemen met de knieën en ze is afgekeurd vanwege haar rug. Haar man kwam door een reorganisatie thuis te zitten.
Het stel heeft twee papegaaien en vijf honden. Chihuahua's zijn het en die eten niet zo veel. Hoeveel? Jolanda denkt na. Voor een euro of 20, 25 per maand? Voer voor de papegaaien kost bijna elf euro per maand. "Ik had er twaalf", zegt Jolanda over de chihuahua's, maar van deze vijf kon ik geen afstand doen. Ze zeggen wel eens tegen mij: "Doe ze toch weg." En het zijn er ook veel, dat weet ik. Maar ik kan het niet."
Een dierenarts in een dorp bij Breda, die 'vanwege de gevoeligheid van het onderwerp' niet met naam genoemd wil worden, verzucht: "Het lijkt wel regel dat hoe minder mensen te besteden hebben, hoe meer dieren ze hebben. Ik heb hier iemand in de praktijk die twee honden en een kat heeft en in de schuldsanering zit. Kwam ie laatst weer aan met een pup. En dat baart me dan toch zorgen."
Want de kosten voor diergeneeskundige zorg kunnen torenhoog oplopen. Volgens het Nibud kost een hond maandelijks gemiddeld vijftig euro en daar komen de jaarlijkse dierenartskosten (160 euro) bij. Met een beetje pech wordt je hond gebeten, breekt ie een poot of blijkt ie een chronische aandoening te hebben en dan gaat het echt in de papieren lopen.
De Stichting Bevordering Huisdierenwelzijn steunt eigenaren met huisdieren die door omstandigheden (verlies van baan of ziekte) in ernstige financiële problemen zijn gekomen en onvoldoende kunnen zorgen voor hun huisdieren. Onder voorwaarden biedt zij financiële steun bij de behandeling van een acuut ziek of gewond huisdier.
Ook ondersteunt de SBH dierenvoedselbanken door bemiddeling bij de leveranties en transport van diervoer. De stichting ontving vorig jaar gemiddeld veertien aanvragen per maand (een stijging ten opzichte van 2016) en dit jaar worden gemiddeld zestien aanvragen verwacht.
Priscilla de Veth (27), zelf trotse eigenaresse van acht bulldoggen, kon het dierenleed niet langer aanzien en dus startte ze met haar moeder Helga in haar woning in Sint Willebrord Pets Food Care, een voedselbank voor dieren. Inmiddels werkt ze met acht vaste vrijwilligers en een man of vijf die incidenteel inzetbaar zijn. De voedselbank heeft meer dan honderd klanten uit heel West-Brabant, van Zevenbergen tot Zundert en van Gilze tot Bergen op Zoom. Het gaat dus te goed, constateert ze zelf. Reden ook voor de verhuizing van Sint Willebrord naar een tijdelijk huurpand aan de Edward Poppelaan in Etten-Leur.
Priscilla, wegens gezondheidsproblemen afgekeurd, legt haar hele ziel en zaligheid en steekt alle beschikbare tijd in de dierenvoedselbank. Streng, maar rechtvaardig is ze. Klanten kunnen een pakket voor één huisdier krijgen. Regel is dat er geen nieuw huisdier bij mag komen. Overtreed je die, dan word je uit het klantenbestand gezet. Jokken is zinloos, want Priscilla komt er toch wel achter: "Andere klanten vertellen zoiets door.''
Haar drijfveer? "De dieren", zegt ze heel beslist. Al ziet ze ook de mens achter het dier en wil ze ook voor de eigenaars goed doen. Zo is in het huurpand ook een kledinghoekje voor minima ingericht, is ze met een dierenarts in gesprek over een korting voor medische kosten van klanten van de dierenvoedselbank en is ze oproepbaar voor crisishulp aan diereneigenaars die in nood zijn.
Ook probeert ze geld in te zamelen voor hoognodige operaties voor dieren van mensen die die bedragen zelf niet kunnen betalen. "Mijn mooiste momenten? Dat is als mensen me bellen en zeggen: Priscilla, ik heb jouw hulp niet meer nodig. Ik kan het weer zelf."